Δέκα Ποιήματα του Σταύρου Σταυρόπουλου

ΠΡΟΣΦΑΤΗ NEOΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

(POESIA NEOGRIEGA RECIENTE)

Τρείς  Ποιητές(Tres Poetas)

Δέκα Ποιήματα του Σταύρου  Σταυρόπουλου

6 Πεζά Ποιήματα

Ι

ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ πάντα το πρόσωπό σου - ένα Βατερλό των ματιών. Δέρμα που τσακίζει, όπως σελίδα βιβλίου που σκοπεύεις να επανέλθεις. Τα φρύδια σηκωμένα· στον ουρανό. Η δικαιολογία του στόματος είναι παγίδα. Στο κέντρο του σαγονιού είναι ζωγραφισμένη μια ελιά. Κάθεται μόνη της εκεί, από τότε, από τώρα, από πάντοτε· σαν κράτος που εγκατέλειψαν ξαφνικά οι πολίτες του. Θα θυμάμαι πάντα το πρόσωπό σου γιατί ήταν ένα πρόσωπο ημιτελές που έμεινε στα μπετά όταν όλα τα

διπλανά είχαν πουληθεί. Ήταν όμορφο, νυχτερινό, απόκρημνο – ένας τόπος εξαντλητικής νηστείας. Μια οστεώδης κατάνυξη από αμαρτίες και αγιότητες. Και τα μάτια: Δύο καισαρικές τομές. Κάτι ανεπαίσθητες κορυφογραμμές φωτός. Ο χειρούργος πρέπει να ήταν τρελός. Κανείς ποτέ δεν τους έδωσε σημασία.

Θα θυμάμαι πάντα το πρόσωπό σου γιατί μου φέρνει στο νου τη θάλασσα. Έτσι θα το θυμάμαι πάντα: Ανεξάντλητο.

ΙΙ

Το έτος που γεννήθηκε ο Φλομπέρ και ο Ντοστογιέφσκι, πέθανε ο Τζων Κητς. Εσύ γεννιόσουν κάθε πρωί με άσπρες μπλούζες, σε κάθε γωνιά, με κάθε τρόπο. Κι εγώ πέθαινα κάθε απόγευμα, σε κάθε τετραγωνικό μέτρο, πανικοβλημένος απ’ τις χιλιάδες υποδιαιρέσεις σου.

Εσύ ξέσπαγες. Εγώ έσπαγα.

ΙΙΙ

Τα στήθη σου έχουν βαρύνει απ’ το γάλα: Δυο πέτρινα ζάρια ριγμένα πριν χρόνια υπέρ της μητρότητας· σαν πελώρια βέλη στο μεταξωτό πρωινό. Η ιστορία τους είναι εύθραυστη. Από κάπου εξέχει ένα ουράνιο τόξο· μοιάζει με χαρταετό.

    Αν του πω πού είσαι, θα λιώσουν και τα επτά χρώματα. Εκεί στη Χαλκίδα, μέσα σ’ έναν κουβά άχρηστα διαλυτικά. Παρατημένο στο δωμάτιο με τις αθλητικές εφημερίδες.

ΙV

Όλοι οι άνθρωποι γκρεμίζονται προς τα έξω· εσύ γκρεμιζόσουν προς τα μέσα. Κατέρρεες με έναν τρόπο που ήταν μεταδοτικός: συνοδευόταν από σπασμένες οικογένειες. Όπως σε κάθε πτώση, εκείνο που μετράει είναι το πώς πέφτεις. Και κυρίως το πώς σπας. Πώς συμπεριφέρεται το σώμα σου ως κόσμημα της καθόδου.

V

ΕΡΧΕΣΑΙ καμιά φορά – σπάνια, αλλά έρχεσαι – μεσάνυχτα περασμένα. Δίνεις μία στην πόρτα και μπαίνεις· όπως τότε που επιστρέφαμε φωτεινοί με τα πλοία στα λιμάνια. Κάθεσαι ήσυχα στο κρεβάτι μου και με κοιτάς. Ένας σπασμένος καθρέφτης λιώνει ανάμεσα στους ώμους σου, εκεί όπου παλιά ήταν το πρόσωπό σου. Βλέπω μέσα του τον επίλογο του εαυτού μου. Άρχισα να γερνάω, βλέπεις, και έχω αποκτήσει άλλες συνήθειες. Κόβω το τσιγάρο, κόβω σελίδες απ’ τα βιβλία, κόβω τα νύχια μου κάθε φορά. Προσπαθώ να κόψω δρόμο ξανά. Εσένα στάθηκε αδύνατον να σε κόψω. Τόσα χρόνια έτρεμε το χέρι μου κάθε φορά που πλησίαζε το νυστέρι. Κι ακόμα βρίσκομαι εδώ και σου μιλάω – δεν έχει σημασία που είναι η φωτογραφία σου – και ρωτάω τα νέα σου, και σου λέω οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν, καταργώντας ο ένας τον άλλον. Φυσικά, δεν ακούς.

Σκέφτομαι ότι για να έρχεσαι, δεν είχες φύγει ποτέ. Πώς γίνεται όμως να ξεπορτίζουν οι φωτογραφίες;

VI

ΛΕΩΦΟΡΟΣ Μαραθώνος, Αρτοποιία-Ζαχαροπλαστική, «Ο Γέρακας». Πρωί. Μετά την πρώτη νύχτα στο Μάτι. Κρουασάν και τυρόπιτες. Είμαι ιδρωμένος, με κοιτάζεις. Δεν υπάρχουν και πολλά να δεις. Μόνο λέξεις. Η αλήθεια συχνάζει στα βλέμματα. Και τα δικά μας είναι ερωτευμένα.

Μυρίζει ανυπαρξία.

Από τη συλλογή «Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ», Σταύρος Σταυρόπουλος, εκδόσεις Απόπειρα, Αθήνα 2010

ΦΘΟΝΟΣ

Δύσκολο φως σήμερα

Κανένα απολύτως σημάδι

Κοιμάμαι ξυπνάω κοιμάμαι ξυπνάω

Λέω ψέματα μόνο στον εαυτό μου

Στους άλλους πάντα αλήθεια

Γιατί είναι η τιμωρία που τους αξίζει

Επισκέπτομαι γκρεμισμένα σπίτια

Με τη βοήθεια ενός αλκοολικού

Με υποδέχονται σκουριασμένες μπουλντόζες

Το ποτάμι στην είσοδο παρακολουθεί

Φέτος οι παπαρούνες έγιναν πράσινες

Ένα όνομα σαν κατάρα

Απλώνει τα νύχια του καταπάνω μου

Έχω τον ήλιο στο Σκορπιό

Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος ονόματα

Ιδίως όταν πρόκειται για το ίδιο

Εκείνο της Αγίας Γραφής

Και της Σταύρωσης

Η μόνη λέξη της γλώσσας

Που δεν μπορεί να φθαρεί ποτέ

Είναι το όνομά σου

Συναντώ ακόμη φαντάσματα με καμπαρντίνες

Από το χθεσινό μέλλον

Ή το επόμενο παρελθόν

Γράφουν όπως ο ετερώνυμος του Πεσσόα

Εκείνος ο μασκοφόρος σκακιστής της Λισαβόνας

Που έκρυβε γράμματα

Στο Μαυσωλείο που  ζεις

Χωρίς αλάτι

Με τη γη να μην περιστρέφεται πια

Η αίσθηση της απώλειας

Σκεπάζει τη μεγάλη άρνηση

Ενώ ο Καβάφης παρακολουθεί

Φοράω τα γυαλιά του

Για να σε βλέπω καλύτερα

Ή για να σε ξεχάσω

Η Αλεξάνδρεια είναι στις φλόγες

Υπάρχουν παντού μάσκες

Σε βαθμό ανθρωπότητας

Την έβγαλες από ντροπή

Κι έμεινε εκεί το μισό σου πρόσωπο

Κολλημένο

Μια μάσκα πεσμένη στα πόδια μου

Με ένα μάτι

Ένα αυτί

Μισή μύτη

Τη σήκωσα και την έβαλα στο ψυγείο

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη

Είμαι πατέρας των περισσότερων σχολών σου

Αλλά δε συγγενεύω με καμία

08.04.2014

Από τη συλλογή «ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ»,

Σταύρος Σταυρόπουλος, Αθήνα 2014, Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ

                          

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αν διοργανώναμε μια συναυλία

Θα χόρευαν γύρω μας

Οι υπαίθριοι έρωτες ;

Θα έβγαζαν άσπρα κλαδιά

Στα παράθυρα των ματιών σου

Οι δερμάτινες φωνές των παιδιών ;

Θα γινόταν ποτέ η πόλη γιορτή

Από χρυσούς αρλεκίνους

Που εκτελούν ριψοκίνδυνα όνειρα

Εν αγνοία τους ;

Θα αρκούσαν λες

Τόσες δεύτερες ώρες

Για να ηλεκτροδοτήσουν

Τις παλιές περισπωμένες

Του έρωτα;

Κι αν ακόμα μας σημάδευε ο καιρός

Που τελείωσε

Αν ακόμα ισχύουν τα όμορφα ψέματα

Εν καιρώ λατρείας

Θα έτρεχες προς το μέρος μου

(Το μέρος που ποτέ δεν είχα)

Με όλα σου τα γενέθλια ;

Θα γινόσουν για μένα η πόλη

Που έχασε ξαφνικά το χρόνο

Μέσα απ’ τις βαλίτσες της;

Θα έλεγες ποτέ

Αν υπήρχες

Στον κόσμο

Να πάψει επιτέλους

Να επιπλέει μέσα μου;

Η ΔΙΑΣΗΜΗ ΤΕΛΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Έχουν μία αίγλη θριάμβου

Αυτά τα ερείπια

Στερεώνουν το θάνατο

Σ’ ένα διάσημο φως

Μετράω βυθούς και εξέρχομαι

Έτσι μόνος που έγινα

Και μάκρυναν τα μαλλιά μου

Και ξεκόλλησαν οι αχιβάδες απ’ τα μάτια μου

Άσπρες σαν δροσοσταλίδες στα σύννεφα

Στο σαλόνι τα έπιπλα

Τα πήρε η θάλασσα

Κι εκείνο το παλιό κρεβάτι μας δε με χωράει πια

Λιγόστεψαν τα πόδια του

Και το στρώμα

Το φύλαξα κάποια στιγμή στο κεφάλι μου

Κάτω ακριβώς απ’ τη φωτογραφία μας

Για να θυμάμαι

Πόσο μικρά μπορεί να είναι τα πράγματα

Όταν νομίζεις πως μεγαλώνουν

Ακόμα και η μουσική δεν ακούγεται

Κρατάει τις πόλεις που τεντώνονταν για να μας προλάβουν

Καθώς περνάγαμε

Υπάρχουν βλάβες τριγύρω

Σε όλες τις αυθαιρεσίες του κίτρινου

Πώς να ηχογραφήσεις τόσα τρομακτικά επιτεύγματα

Μέσα σε μια μόνο ηλικία;

Η κόλαση είναι μια ζωή χωρίς πρόσωπο

Για να σε συνηθίσω

Ο ουρανός

Ένας μεγάλος κρεμασμένος ναός

Κι εγώ ανάποδα

Χωρίς χέρια

Να κρατάω με λύσσα

Εσένα που δεν υπάρχεις

Στα δόντια μου

Για να μη μου πεθάνεις

Δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο

Να σ’ αφήσω

Δεν ξέρω κι αν γίνεται

ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΜΟΥ

Αυτές οι μέρες θα είναι δύσκολες

Νομίζεις ότι θα βρέξει

Αλλά είναι μόνο το τέλος του κόσμου

Ο αέρας που καπνίζει

Ανακυκλώνει συνέχεια

Έναν παλιό θάνατο

Μια κιβωτός από ανόμοια είδη

Έμεινε στο κρεβάτι μου

Για να προσεύχονται

Τα γόνατά μου

Σαν ψάρια

Μέσα σε ένα αξεδιάλυτο δίχτυ

Πολλές καθημερινές συνήθειες

Σαν λεηλατημένα υπάρχοντα

Στέκουν αγνώριστοι φρουροί

Ενός θησαυρού

Που ξεκληρίστηκε

Ένας πλανόδιος μουσικός

Μου χάρισε κάποτε την κιθάρα του

Κρέμασα τις χορδές στο λαιμό μου

Και προχώρησα

Για την επόμενη Σταυροφορία

Ο καιρός των ανθρώπων τελείωσε

Είπα

Τώρα

Είναι η εποχή της πέτρας.

Από τη συλλογή «ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ», Σταύρος Σταυρόπουλος, Αθήνα 2016, Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ

Σταύρος Σταυρόπουλος

Ο Σταύρος Σταυρόπουλος γεννήθηκε στο Μοσχάτο το 1962. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία και στην Αθήνα δημοσιογραφία. Συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα και εφημερίδες και υπήρξε για χρόνια κριτικός δίσκων και βιβλίου σε περιοδικά της εποχής. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 συνεργάζεται με το περιοδικό "Αγκάθι".

Εργογραφία

"Διαμελίζομαι" 1983, εκδ. Βασδέκης

·        "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου", 2002, β' έκδοση 2004, εκδ. Απόπειρα

·        "Φως Γυναίκας" 2004, εκδ. Αστάρτη

·        "Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα" 2005, εκδ. Απόπειρα

·        "Οι άλλοι που είμαι" 2007, εκδ. Μεταίχμιο

·        "Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν" 2008, εκδ. Ελληνικά Γράμματα,

·        "Unppluged" 2008, από τις εκδ. Ελληνικά Γράμματα εκτός εμπορίου

·        "Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις" 2009, εκδ. Μεταίχμιο

·        "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια" 2010, β' έκδοση 2012, εκδ. Απόπειρα

·        "Πιο νύχτα δεν γίνεται" 2011, εκδ. Οξύ

·        "Μετά" 2012, β' έκδοση 2014 εκδ. Απόπειρα

·        "Καπνισμένο Κόκκινο", 2013 εκδ. Σμίλη

·        "Ολομόναχοι Μαζί", 2014, εκδ. Σμίλη

·        "Ανθεκτικό Μαύρο", 2014, εκδ. Σμίλη (στον περιορισμένο αριθμό των 100 αντιτύπων και είναι εκτός εμπορίου)

·        "Ο άνθρωπος έσπασε", 2015, εκδ. Γαβριηλίδης

·        "Κατά τον δαίμονα εαυτού", 2015, εκδ. Σμίλη

·        "Ασκήσεις Ύφους", 2015, εκδ. Βιβλιόραμα

·        "Επίλογος", 2015, εκδ. Σμίλη (στον περιορισμένο αριθμό των 150 αντιτύπων και είναι εκτός εμπορίου)