5 Ποιήματα της Ροζαλίας ντε Κάστρο 5 Poemas de Rosalia de Castro

5 Ποιήματα της Ροζαλίας ντε Κάστρο

                                         5 Poemas de Rosalia de Castro

España (1837-1885)

Μετάφραση:Στέργιος Ντέρτσας

(Traducción:Stergios Nterchas)

Cuando recuerdo del ancho bosque...

Cuando recuerdo del ancho bosque

el mar dorado

de hojas marchitas que en el otoño

agita el viento con soplo blando,

tan honda angustia nubla mi alma,

turba mi pecho,

que me pregunto:

«¿Por qué tan terca,

tan fiel memoria me ha dado el cielo?»

Όταν θυμάμαι  απ’ το πλατύ  δάσος…

Όταν θυμάμαι  απ’ το πλατύ  δάσος

τη χρυσαφένια θάλασσα

των μαραμένων φύλλων που στο φθινόπωρο

ταράζει ο αγέρας με πνοή απαλή,

τόσο βαθιά αγωνία συννεφιάζει τη ψυχή μου,

αναστατώνει το στήθος μου,

που αναρωτιέμαι:

« Γιατί να μου ‘χει δώσει ο ουρανός

 τόσo επίμονη, τόσο πιστή μνήμη;»  

Son los corazones de algunas criaturas...

Son los corazones de algunas criaturas

como los caminos muy transitados,

donde las pisadas de los que ahora llegan,

borran las pisadas de los que pasaron:

no será posible que dejéis en ellos,

de vuestro cariño, recuerdo ni rastro

Είναι οι καρδιές κάποιων πλασμάτων…

Είναι οι καρδιές κάποιων πλασμάτων

σαν τους πολυσύχναστους δρόμους

όπου τα βήματα που φθάνουνε τώρα

σβήνουν τα βήματα αυτών που περάσανε:

δεν υπάρχει περίπτωση  σε αυτούς να αφήσετε,

της στοργής σας  ανάμνηση ούτε σημάδι.

Yo en mi lecho de abrojos…

«Yo en mi lecho de abrojos,

tú en tu lecho de rosas y de plumas;

verdad dijo el que dijo que un abismo

media entre mi miseria y tu fortuna.

Mas yo no cambiaría

por tu lecho mi lecho,

pues rosas hay que manchan y emponzoñan,

y abrojos que a través de su aspereza

nos conducen al cielo.»

Εγώ στο κρεβάτι μου από τριβόλια…

“Εγώ στο κρεβάτι μου από τριβόλια,

εσύ στο κρεβάτι σου από ρόδα και πούπουλα ∙

αλήθεια είπε αυτός που είπε  πως μια άβυσσος

μεσολαβεί  ανάμεσα στην μιζέρια μου και την καλοτυχία σου.

Αλλά  εγώ δεν θα άλλαζα

το κρεβάτι μου για το κρεβάτι σου

γιατί υπάρχουνε ρόδα που λεκιάζουν και δηλητηριάζουν

και τριβόλια που μέσα από την τραχύτητα τους

μας κατευθύνουν στα ουράνια.”

Nada me importa, blanca o negra mariposa…

Nada me importa, blanca o negra mariposa,

que dichas anunciándome o malhadadas nuevas,

en torno de mi lámpara o de mi frente en torno,

os agitéis inquietas.

La venturosa copa del placer para siempre

rota a mis pies está,

y en la del dolor llena... ¡llena hasta desbordarse!,

ni penas ni amarguras pueden caber ya más.

Τίποτα δεν με νοιάζει, λευκή ή μαύρη πεταλούδα…

Τίποτα δεν με νοιάζει, λευκή ή μαύρη πεταλούδα

είτε μου προαναγγέλλεις ευτυχίες είτε καινούργιες συμφορές,

γύρω από την λάμπα ή από το μέτωπο μου γύρω,

ας  χτυπιέστε ανήσυχες.

Η θυελλώδης κούπα της απόλαυσης για πάντα

σπασμένη στα πόδια μου βρίσκεται,

και  σε κείνη  την πόνο γεμάτη ….-γεμάτη μέχρι που ξεχειλίζει!-

ούτε οδύνες ούτε πίκρες  μπορούνε  πλέον να χωρέσουν.

No subas tan alto, pensamiento loco…

No subas tan alto, pensamiento loco,

que el que más alto sube más hondo cae,

ni puede el alma gozar del cielo

mientras que vive envuelta en la carne.

Por eso las grandes dichas de la tierra

tienen siempre por término grandes catástrofes.

Μην ανεβαίνεις τόσο ψηλά, λογισμέ παράλογε…

Μην ανεβαίνεις τόσο ψηλά, λογισμέ παράλογε,

γιατί όσο  ψηλότερα πάει κανείς τόσο  πιο βαθιά γκρεμίζεται,

ούτε μπορεί η ψυχή τον ουρανό ν’ απολαύσει

για όσο θα ζει τυλιγμένη στη σάρκα.

Γι’ αυτό οι μεγάλες γήινες ευτυχίες

έχουν πάντα κατάληξη   μεγάλες συμφορές.