Λουίς Μανουέλ ντε Φαραμινιάν Γκίλμπερτ (Luis Manuél de Faramiñán Gilbert) Ποιητικό Μανιφέστο (Manifiesto Poético)

Λουίς Μανουέλ ντε Φαραμινιάν  Γκίλμπερτ

(Luis Manuél de Faramiñán Gilbert)

Ποιητικό Μανιφέστο (Manifiesto Poético)

Traducción Stelios Karagiannis (Μετάφραση Στέλιος .Καραγιάννης)

Πολλές είναι οι διακλαδώσεις της ποιητικής εκδήλωσης που έχουν βαφτιστεί και αναβαπτιστεί με διάφορα ονόματα, τα οποία επιχειρούν να καλύψουν τα ποικίλα ρεύματα της αισθητικής σκέψης. Δε πρόκειται για μια σύγχρονη προσπάθεια; οι ποιητές, πέρα από τη δημιουργική τους μοναξιά ομοούσια του επαγγέλματός τους, προσπαθούν να συγκροτηθούν σε κινήματα που θα τους επιτρέψουν να δημιουργήσουν ομαδικές συνθέσεις εντός των οποίων θα μπορούν να ενσωματώσουν μορφές θεώρησης και γραφής της ποίησης.

Η αισθητική κατάπτωση που έχει υποστεί η κοινωνία των αρχών του ΧΧΙ αιώνα και η σύγχυση στην οποία οδηγείται η τρέχουσα κοινότητα, μαζί με την απώλεια σεβασμού των βαθιών αξιών της ανθρώπινης κατάστασης, μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι η αλλαγή του αιώνα και της χιλιετίας αποδεικνύεται ιδιαιτέρως τραυματική.

Ο ΧΧ αιώνας φαίνεται να ήταν ένας από τους πιο συγκρουσιακούς για την ανθρωπότητα γιατί ενσάρκωσε δυο παγκόσμιους αδελφοκτόνους πολέμους κι επέκτεινε τη γενοκτονία σε διεθνή κλίμακα. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι επρόκειτο για έναν αιώνα άκαρπο κι ημιτελή, αν λάβουμε υπόψη ότι γεννιέται μα τον πρώτο Μεγάλο Πόλεμο και πεθαίνει με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Ωστόσο, μαζί με την ωμότητα της εξέλιξής του, σημαδεμένη από το μίσος μεταξύ των εθνών, εκδηλώθηκαν επίσης εποικοδομητικές πρωτοβουλίες με σκοπό την υπεράσπιση και την εγγύηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ισότητας των δυο φύλων, της μη διάκρισης των φυλών, της θρησκευτικής ανοχής, που έχουν προσπαθήσει να ανοίξουν δρόμο με τεράστια δυσκολία σε έναν αντίξοο κόσμο.

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο των εξαντλητικών αντιφάσεων με το οποίο έχουμε εισέλθει στον καινούριο αιώνα αξίζει να θυμηθούμε τα κριτήρια που ο Πίκο ντε λα Μιράντολα εξέθεσε στο έργο του Ομιλία για την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου όταν η Αναγέννηση άφηνε τον μεσαιωνικό σκοταδισμό, για να μας φέρει πιο κοντά σε μια βαθύτερη αναζήτηση της έννοιας του Ανθρωπισμού.

Η ωφελιμιστική σκέψη δεν έχει δώσει τους αναμενόμενους καρπούς κι η παρακμή της έχει αφήσει μια εξαντλημένη γενιά, χωρίς φανερό ιδεολογικό μέλλον. Ο άνθρωπος αναρωτιέται ξανά τι υπάρχει πέρα από τη δική του φύση, από που ερχόμαστε, που πάμε, γιατί πραγματοποιούμε αυτό το σύνολο ζωτικών εμπειριών και σε τι μας χρησιμεύουν. Σέρνουμε τα παλιά συμπλέγματα του προηγούμενου αιώνα, ακόμα και της προηγούμενης χιλιετίας. Η Ανθρωπότητα πρέπει να βρει άλλους διαύλους έκφρασης που θα της επιτρέψουν να εκδηλώσει αυτό που κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του και γι αυτό η ποίηση είναι ένα βάσιμο εργαλείο.

Mέσα από την ποιητική παρόρμηση μπορούμε να σκίσουμε τα πέπλα του ασυνειδήτου και να ανακαλύψουμε, για εμάς και τους υπόλοιπους, την ουσία της ανθρώπινης κατάστασης. Γι αυτό το λόγο, είναι επείγον κι απαραίτητο να

σχηματιστεί ένα αισθητικό κίνημα που μέσα από τη λέξη θα μεταγράψει τις εσωτερικές καταστάσεις, σε μια αναζήτηση της “φυσικής υπερβατικότητας”.

“Υπερβατικότητα”, γιατί δεν περιορίζεται ούτε συμβιβάζεται με το υλικό σύμπαν, αλλά προσπαθεί να ανασύρει εκ βαθέων τις αιτίες που γεννούν την υπαρξιακή και “φυσική” εξέλιξη γιατί δε βασίζεται σε φανταστικές καταστάσεις έκστασης, αλλά στη καθημερινότητα, δηλαδή στην καθημερινή άσκηση του ζην, με απλότητα και χωρίς υπερβολικές αντιδράσεις.

Η δύναμη της λέξης εντυπώνει στις ιδέες μια καταλυτική επίδραση , που προκαλεί στο μυαλό του ανθρώπου σημαντικές αλλαγές, οι οποίες τον οδηγούν σταδιακά σε υψηλότερες συνειδησιακές καταστάσεις. Αυτή “η σοφία του καθημερινού”, του φυσικού, είναι το καλύτερο αντίδοτο κατά της αβεβαιότητας της απαρχής και του τέλους, επειδή στο εσωτερικό του κάθε ένα από μας βρίσκονται οι απαντήσεις στα μικρά και μεγάλα ερωτήματα κι η ποίηση είναι το κλειδί με το οποίο ανοίγουμε την κιβωτό που περιέχει τις πιο περίπλοκες έννοιες που εξηγούν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Με αυτά τα εργαλεία πρέπει να προσεγγίσουμε τον ΧΧΙ αιώνα, έναν αιώνα που πρέπει να εξορκίσει τις δυσμενείς επιδράσεις του προηγούμενου και να αναζητά στο βάθος κι όχι στην επιφάνεια, αν θέλει να μην αποτύχει ως εφήμερο σχήμα της ανθρώπινης εκδήλωσης. Δε θα πρέπει να εξετάζει εξονυχιστικά την υπερβατικότητα σε κλειστούς κύκλους, ούτε να διεισδύει σε λαβύρινθους της σκέψης που θα το κάνουν να περιπλανιέται άσκοπα, αλλά να βρει τα απλά κλειδιά του καθημερινού, με ανανεωμένη πνοή έτσι όπως χρειάζεται για να μπορέσει να φτάσει σε μια ανάταση, στην «φυσική υπερβατικότητα».